I już po Świętach

No i w zasadzie Wielkanoc już za nami. W zasadzie, to się cieszę, bo ten okres i tak jest dla mnie trudny, a same Święta tylko to potęgują. Dzisiaj jak ubierałam się, gdy wychodziliśmy an obiad, zdałam sobie sprawę z tego, że zakładam sukienkę, którą miałam na sobie, w te Święta kiedy tata był w szpitalu. Nagle spłynęły wszystkie uczucia i emocje, które wtedy mną targały. Przypomniało mi się tak wiele rzeczy: obiad u teściów po wizycie w szpitalu, rozmowa z teściową, rozmowa telefoniczna z mamą a nawet co było na obiad. To niesamowite jak działa nasza pamięć. Choć akurat w tej kwestii wolałabym, żeby tak nie działała. Ale niestety ... te trudne sytuacje wywołują takie emocje, że chyba właśnie one powodują dbałość naszej pamięci o tak wiele szczegółów. Chciałabym, żeby to już tak nie bolało ... chciałabym pamiętać i wspominać tak pozytywnie, na wesoło, a nie na smutno i nie z bólem. Nie wiem, nie jestem jeszcze na gotowa? A czy kiedykolwiek będę? Czy nastaną takie Święta, kiedy nie będę ich kojarzyć z odejściem taty, ze smutkiem, z bólem? Mam taką nadzieję.